Just came across this post I drafted once, last modified 2015/10/30. Titled in English, written in Dutch, obviously unfinished and never published.. I’m keeping it unfinished and As Is. Somehow that feels right..
Het kan verkeren. Ik las vanochtend mijn blog-entry van maart 2014 terug. Een fictieve briefwisseling die de intentie had om het einde van een Periode en een voltooide transitie naar een nieuwe ik aan te geven. Een transitie die toen voelde als een van droge rups naar veelkleurige vlinder die op zijn prachtige vleugels uitvliegt. Teruglezend, is de impact op mijzelf heel anders na de afgelopen periode en komt het op mij over als een “ship-burning” exercitie. Was het dat ook? Did I burn ship?
Daar ben ik de afgelopen maanden veel mee bezig geweest. Wat ik nog altijd als key-asset ken van mijzelf zie, is mijn vermogen om te leren onder veranderende omstandigheden, mijn adaptability. Ook nu weer, geobserveerd, geleerd en gegroeid van de vele levenslessen in de afgelopen periode. Leren is voor mij continue verandering, leren doe ik niet zomaar uit een boek, maar vooral ook van ervaringen die minder prettig zijn. Voor mij is leren gelijk aan niet-stilstaan, ontwikkelen, reflecteren en verder gaan.
Dat reflecteren deed ik, inclusief alles een plek geven en verder gaan. In een leven die sowieso al diverse malen op zijn kop heeft gestaan, een leven die sowieso in al het negatieve graag op zoek gaat naar het positieve, een leven die in oplossingen denkt en risico’s ontleedt om ze dan bewust en beheerst te nemen. Keuzes maken heet dat. En voor die keuzes staan. Elke keuze is goed, vandaar uit verder. Toch is de leerervaring van de afgelopen periode zo groot en met zo veel impact, schokkend zo je wilt, dat ik het niet deelde op social media, ook niet in dit blog. Wel in real life, met deze en gene die daar open voor heeft willen staan. Het zou kunnen dat precies dít effect het resultaat is van het belangrijkste leerpunt.
Want wie heeft nu echt wat uitgemaakt in de afgelopen periode van leren? Van alleen zijn in overmannende eenzaamheid? Van je identiteit hervinden en begrijpen dat die toch echt anders is dan je dacht? Van herkennen dat een weg terug indruist tegen je eigen gevoel van leren, ontwikkelen, verder komen en verder gaan? Van onbegrepen zijn in je deskundigheid bij onbekendheid met een sluimerend wereldwijd gevaar? Van je moeten “invechten” op eigen grond als donkergekleurde, als “koelie”-afstammeling, als niet-elite?? Van impliciete doodsbedreigingen en uitsluitingen omwille van reeds lang daarvoor bevochten vrijheden als mens, als Moslim-geborene, als Mohamed van voornaam en als homo? Het waren de mensen in real-life die veelal wel aanwezig zijn op social media en internet, maar er niet actief zijn.
Een handvol, zoveel als telbaar op 5 vingers, …ok 10 vingers dan :-). Mijn partner, mijn vrienden in Nederland, mijn schoonfamilie, mijn ouders ondanks dat we elkaar 9 van de 10 keer niet begrepen, vaak oude vrienden in Suriname die nog steeds vrienden waren. Soms nieuwe vrienden, vaak vanuit een gedeelde actie of motivatie, bijvoorbeeld sporten, race-finisher willen zijn, duurzaamheidsgedachte, open minded people. Met het sporten erbij en door introducties bij sportverenigingen die meer social clubs zijn, werden het er meer. Maar die introducties zijn schaars en eindig en daarbuiten is het kort door de bocht gezegd moeilijk(-er) mensen tegen te komen voor een goed gesprek op niveau, een glas wijn, of gelijksoortige interesses en opinies.
Ze zijn er zeker, maar dat is vergelijkbaar met de oude reden voor gay clubs in de jaren 90 en daarvoor. Binnen de club kon je er vanuit gaan dat er mensen zijn zoals jij, daar buiten lag het meer voor de hand dat je een stomp kreeg als je een gesprek aangaat. Het draaide niet om oppervlakkig of diepgaand, maar vooral om het “zijn”. Niet eens of je er bent vóór elkaar, want dat veronderstelt verplichtingen, maar meer dat je er bént met elkaar. Geen verplichtingen, gewoon zijn, een “hee kom je, we hebben een gathering en bizar veel eten, kom!”. Dát is wat het verschil maakte. Real-life interactie met mensen waar je je goed bij voelt. En die je je goed doen voelen.
Lijkt flauw misschien naar alle mensen die geliked hebben, gelachen hebben, gerelativeerd hebben bij vele posts die geschreven leken als met een korreltje zout. Maar is dat zo? Was het een korreltje zout? Of was het een poging om alles vooral draagbaar te houden, contact te zoeken en een échte schreeuw om hulp onder water? De post zelf was in vele gevallen om het van mij af te zetten, afsluiten en verder. Een beetje zoals tijdens meditatie: plaats die random thoughts op wolkjes en laat ze afdrijven, observeer ze, maar laat ze daar, op steeds grotere afstand. Daarom ook begripvol naar sommigen die zich verwijderden van de vriendenlijst of mijn posts uit hun feed banden. Maar evenzo..
Udil Goes Places and Talks 